Pukará de Quitor
Helaas was het weer slecht weer geweest in de bergen, en is onze trip naar de Salar de Tara weer geannuleerd. Toen we dat hoorde slaakten we stiekem een zucht van verlichting. We waren in San Pedro de Atacama, en waarschijnlijk was dit de enige keer in ons leven. Daarom wilde we zoveel mogelijk zien en doen, maar dat betekende wel dat we nauwelijks rust hebben gehad. Nu eindelijk hadden rust.
Wat te doen in San Pedro? Nou, het blijkt dat er een aardig wandeling naar Pukará de Quitor mogelijk is. Het is een ruïne van een soort van burgt van het Atacameño volk, als een van de laatse plekken van weerstand tegen de oprukkende Spaanse overheersing onder leiding van Pedro de Valdivia. Het is ongeveer 3 km van San Pedro, en dus te wandelen, of beter nog te fietsen. Helaas waren alle fietsen in San Pedro verhuurd, dus wij besloten te gaan wandelen. De weg loopt door een vrij aardige (maar stoffige) omgeving. Vanaf het moment dat je bij de ingang aankomt is het allemaal bergop. Het fort zelf is vrij makkelijk te bereiken na een korte klim, maar je kunt ook naar een uitkijk-observatorium, en dat is echt een hele klim. Maar daarna heb je een mooi uitzicht over de vallei waarin San Pedro de Atacama ligt.
Wij begonnen vrij laat aan onze trip, zo rond 1 uur. Om 4 uur zouden we worden opgehaald om met een busje naar het vliegveld van Calama gebracht te worden. Het was dus krap tijd, maar zo reizen wij wel vaker. Eerst moesten we nog uitvinden hoe we moesten lopen, maar daar kwamen we na wat geruzie ook uit.
Het fort heeft een interessant verhaal. De Pukará van Quitor was de laatste uitvalsbasis van de Atacameño in de tijd dat de Spanjaarden Zuid-Amerika aan het veroveren waren. De Atacameño hebben lange tijd weerstand kunnen bieden, maar moesten zich uiteindelijk toch overgeven. De Spanjaarden waren wreed en vermoorden hele dorpen. De Pukará de Quitor is ook bekend als het "Kasteel van de Hoofden" omdat de Pukará de Quitor werd bewaakt door een 300-koppige beveiliging; maar wel alleen de koppen, niet de rest van het lichaam. De Spanjaarden hadden, nadat ze Quitor hadden verslagen, 300 van de leiders van de Atacameño vermoord en onthoofd en hun hoofden rondom het kasteel op staken gezet. Als je nu bij het fort staat en je probeert in te denken hoe dat eruit zag, is het vrij ziekmakend. Het fort zelf is misschien net 300 meter in omtrek, wat zou betekenen dat elke meter een ontlichaamd hoofd op een paal stond.
Verder is het overigens een prachtig uitzicht. Zoals gezegd, het is een vrij kleine nederzetting, en we kunnen nog naar het uitkijk punt lopen. Na een stijle klim hebben we nog een uitgestrekter zicht over de vallei waarin San Pedro ligt. Lang kunnen we er niet van genieten, want het busje komt over 40 minuten.
Na onze bezichtiging komen we om 15h50 in San Pedro terug, nog net wat tijd om eten te kopen. We lopen een klein eet tentje binnen om Humita’s te bestellen, maar die zijn uitverkocht. De winkel is ook al dicht, dus we moeten wat empanada’s bestellen in een resaurantje. Hoewel ze al van te voren gemaakt zijn, duurt het, en duurt het maar. Het is na ongeveer 20 minuten dat de vrouw uit de keuken komt met onze opgewarmde empanada’s. Op het moment dat we de deur uitstappen komt het busje langs om ons naar het vliegveld te brengen. We moeten snel naar ons hotel rennen, om het busje enigzins bij te houden, en te voorkomen dat hij zonder ons wegrijd.
Uiteindelijk was een de halve rustdag toch net zo’n rush als elke andere dag.
In Calama aeropurto is het donker. De landingsbaan in onzichtbaar. Ongeveer 10 minuten voordat er een vliegtuig land, schieten de lichten van de landingsbaan aan. Overvallend genoeg is het binnen in het kleine vliegveldje overal weldadig verlicht. Het is hier geen leven van overdaad, maar de electriciteit wordt nuttig gebruikt...
